ಬಹಳ ದಿನಗಳಿಂದ ಏನೇನೋ ಭಾವಗಳು ಮನದಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯುಗುತ್ತಿದ್ದವಾದರೂ, ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ಇಳಿಸುವಷ್ಟು ತೀವ್ರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೋ ಮನಸ್ಸಿನಾಳದಲ್ಲಿ ಯೋಚನೆಗಳು ಮೂಡಿದರೂ, ಬರೆಯುವ ಯೋಜನೆ ಕಾರ್ಯಗತ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಬೆಂದಕಾಳೂರಿನ ಬಿಸಿಲ ಬೇಗೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಯುತ್ತಾ, ಭಾವ ಯಾವಾಗ ಜೀವ ತಳೆಯುತ್ತೆ ಅಂತ ಅದೆಷ್ಟು ಕಾದರೂ ಬರದವುಗಳು, ಎದೆಯಾಳದಿಂದ ಚಿಮ್ಮಿ ಹೊರಬರಲು ಬೆಂಗಳೂರು ಬಿಟ್ಟು ಊರಿಗೆ ಹೊರಡಬೇಕಾಯ್ತು(ಆದರೆ ಭಾವ ಜೀವ ತಳೆದಿದ್ದು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲೇ!). ಊರಿಗೆ ಹೊರಡುವಾಗಿನ ಕ್ಷಣಗಳೇ ಹಾಗೆ! ಮನಸ್ಸು ಒಂಥರಾ ವಿಶೇಷ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು, ತುಂಬಾ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟದ್ದೆಂದರೆ ಹೇಳುವುದೇ ಬೇಡ, ಮನದ ಉಲ್ಲಾಸವೂ ದ್ವಿಗುಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಸಮುದ್ರ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿರುವ ಊರಿಗೆ, ಎತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಬೆಂಗಳೂರಿಂದ ಹೋಗುವಾಗ, ನಡುವೆ ಸಿಗುವ 36 ಕಿ.ಮೀ, ನ ಘಾಟಿ, ಯಾವತ್ತೂ ಒಂದು ದುಸ್ವಪ್ನ ! ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಂತೂ ಪಯಣ ಇನ್ನೂ ಭೀಕರ! ಮುಂಜಾನೆ ತಲುಪಬೇಕಾಗಿದ್ದು, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ, ಸಂಜೆ ತಲುಪಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳೂ ಇವೆ :( ಆದರೂ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಉತ್ಸಾಹ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹತ್ತಿಕ್ಕುವುದು ಕಷ್ಟವಲ್ಲ. ಸಕಲ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ದಾಟಿ, ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದ ಯೋಧನಂತೆ, ಸ್ವಾಗತ ಗೋಪುರವನ್ನು ದಾಟಿ, ಉಡುಪಿ ನಗರ ಪ್ರವೇಶಿಸುವಾಗ, ನನ್ನೊಳಗೆ ಅದೇನೋ ಒಂದು ಅದಮ್ಯವಾದ ಖುಷಿ! ಆದರೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ VRL ಬಸ್ ನವರು ಅವರ ಡಿಪೋಗೆ ಹೋಗಿ ಒಳದಾರಿಯಿಂದಲೇ, ಈ ಸ್ವಾಗತ ಗೋಪುರದ ಮೂಲಕ ಸಾಗದೆ ಉಡುಪಿ ಹೊಕ್ಕರೆ ನನಗೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅನುಭವ. ಕಳ್ಳನಂತೆ ಅಡ್ಡ ದಾರಿಯಿಂದ ಊರು ಹೊಕ್ಕ ಅನುಭವ!
ಅಂದ ಹಾಗೆ ಮೊನ್ನೆ, ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನಿಂದ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವವಳಿದ್ದೆ. ಪ್ರತಿ ಸಲ, ಇಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಪಿಕ್ ಅಪ್ ಇರುವ ಖಾಸಗಿ ಬಸ್ ನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದು, ಈಗ ಆ ಬಸ್ ಈ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗದೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಹೋಗುವುದರಿಂದ, ಇನ್ನು ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನಿಂದ ಹೋಗಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ! ಎಲ್ಲರೂ, "ಓ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನಿಂದನಾ ಬಸ್ಸು? ಬೇಗ ಹೊರಟು ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ತಲುಪು, ಅಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೂತರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ" ಎನ್ನುವವರೇ! ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳ ಮುಂಚೆ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್ ನಿಂದಾಗಿ ಬಸ್ಸು ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಘಟನೆ ಇನ್ನೂ ಹಚ್ಚ ಹಸಿರಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ನನಗೂ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ತಲುಪುವ ತನಕ ಒಂದು ಆತಂಕ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಯಾವಾಗ ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಮೊದಲು ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಕೂತು ತಪಸ್ಸು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂತು ನೋಡಿ, ಆಗ ಮಾತ್ರ "ಛೆ, ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ತಡ ಮಾಡಿ ಹೊರಟಿದ್ದರೆ ಏನೂ ಆಗ್ತಿರಲಿಲ್ಲ" ಎಂದೆನಿಸಿದ್ದು ನಿಜ! ಆರಾಮಾಗಿ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನ ಉಪಾಹಾರ ಗೃಹದಲ್ಲಿ ಚಪಾತಿ ತಿಂದು, ನನ್ನ ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ಕಡೆ ಸಾಗಿದೆ. ಟಿಕೆಟ್ ನಲ್ಲಿ ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ಸಂಖ್ಯೆ "1A" ಅಂತಿತ್ತು. ನಾನು ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ನಾಲ್ಕು, ಮೂರು, ಎರಡು ಹೀಗೆ ಸಾಗುತ್ತ ನಡೆದೆ. ಕಡೆಗೆ ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ಒಂದು ಸಿಕ್ಕಿತು, ವಿನಃ "1A" ಕುರುಹು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲೇ ವಿಚಾರಿಸಿದೆ. "ಉಡುಪಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸುಗಳು ಇಲ್ಲೇ ಬರೋದು" ಅಂದ್ರು. ಮೇಲೆ ತೂಗು ಹಾಕಿದ ಬೋರ್ಡುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕೆಳಗೆ ಒಂದು ಬೋರ್ಡು ಕಾಣಿಸಿತು. "ಊಟ ತಯಾರಿದೆ" ಅಂತ ಹೋಟೆಲಿನ ಮುಂದಿಡುವ ಬೋರ್ಡಿನಂತೆ ಇಟ್ಟ ಆ ಬೋರ್ಡಿನಲ್ಲಿ "1A" ಅಂತ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬರೆದಿಟ್ಟಿದ್ದು ಕಾಣಿಸಿತು! ಅರೆ ಇದೇನು ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ 1A ಗೆ ಮಾತ್ರ ವಿಶೇಷ ಬೋರ್ಡು ಅಂತ ನಗು ಬಂದು, ಆ ಬೋರ್ಡು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಅಲ್ಲೇ ಕಲ್ಲು ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿ ಆಸೀನಳಾದೆ..
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಟೀಂ ಮೇಟ್ ಒಬ್ಬ ಪಯಣದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದು ನಗು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ತೇಲಿ ಹೋಯಿತು - "ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಮೊದಲು ರೈಲ್ವೇ ಸ್ಟೇಷನ್ ತಲುಪಿದ ಆತ ಬೇಗ ತಲುಪಿದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ, ಹಾಗೂ ಆತ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿರುವ ರೈಲು ಎದುರಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು (ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ) ನೋಡಿ ಆದ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಗೆಳೆಯನ ಜೊತೆ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡತೊಡಗಿದನಂತೆ ! ಇನ್ನೇನು ಐದು ನಿಮಿಷಗಳಿದ್ದರೂ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯದಾದಾಗ, ಆತ ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ತಿಳಿಯಿತಂತೆ - ಅದೇ ಹೆಸರಿನ ಆತ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿರುವ ರೈಲು, ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ನಲ್ಲಿ ಇದೆ" ಅಂತ!! ಅಲ್ಲಿಗೆ ಓಡಿ ಹೋದಾಗ ರೈಲು ಮಿಸ್! ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಮುಂಚೆ ಬಂದು ತಲುಪಿದ್ದಕ್ಕೆ, ನಂಗೂ ಇವತ್ತು ಏನಾದರೂ ಆ ಥರ ಆದ್ರೆ, ಅಂತ ಯಾಕೋ ಒಂದು ಯೋಚನೆ ಹಾಗೇ ಹಾದುಹೋಯಿತು ಮನದಲ್ಲಿ.
ನನ್ನ ಮನದ ಯೋಚನೆಯ ಸರಣಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುವಂತೆ, ನಾನು ಕುಳಿತ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕುಳಿತ ಒಬ್ಬರು ಅಜ್ಜಿ ಹಾಗೂ ಅವರ ಮಗನ ಸಂಭಾಷಣೆ ನನ್ನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು. ಅಜ್ಜಿಗೆ ತಾವು ನಿಂತಿರುವ ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ಸರಿಯೋ ಅಲ್ವೋ ಅಂತ ತುಂಬಾ ಆತಂಕ. ಪದೇ ಪದೇ ಮಗನಿಗೆ ವಿಚಾರಿಸಿ ಬರಲು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಗನಿಗೋ ಒಂಥರಾ ಅಸಡ್ಡೆ. ಕೊನೆಗೆ ಮೇಲೆ ತೂಗು ಹಾಕಿದ್ದ ಬೋರ್ಡು ತೋರಿಸಿ ಸಮಜಾಯಿಸಿದ. ಅದರ ನಂತರ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನವಾದಂತೆ ಕಂಡು ಬಂತು. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅಜ್ಜಿಯ ನಿರಂತರ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಬೇಸತ್ತರಿಂದಲೋ ಏನೋ, ಸ್ವಲ್ಪ ಆ ಕಡೆ ಹೋಗಿ ಬರುವೆ ಎಂದು ಮಗ ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದ. ತದನಂತರ ಅಜ್ಜಿ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಮಾತು ಆರಂಭಿಸಿದರು. "At what time is your bus" ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ರು. ನಂಗೆ ಅಜ್ಜಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದ್ದು ಕೇಳಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಹಾಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಮ್ಮೆ ಆಯಿತು. ಪರ್ವಾಗಿಲ್ವೆ, ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪ್ರಭಾವ ಹಿರಿ ತಲೆಮಾರಿಗೂ ಪಸರಿಸಿದೆ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ! ಆದರೆ, ಇನ್ನು ಈ ಅಜ್ಜಿ ನನ್ನ ಪ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮ್ ಹಾಗೂ ಬಸ್ಸಿನ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತೆ ಶುರು ಮಾಡ್ತಾರೆನೋ ಅಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಿರಿ ಕಿರಿಯೂ ಅನಿಸಿತು ಮನದಲ್ಲಿ. ಅದಕ್ಕೆ ಚಿಕ್ಕವಾಗಿ ಚೊಕ್ಕವಾಗಿ "10.10" ಅಂದೆ. ಅಜ್ಜಿ ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಬಿಡದೆ "What is your destination?" ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ರು. ಈಗ ನಾನೂ ಕೇಳದೆ ಇದ್ರೆ ಅವ್ರು ಬೇಜಾರಾಗ್ತಾರೆ, ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, "Udupi, How about yours?" ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಅವರು "Mumbai, Which is your platform?" ಅಂತ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎಸೆದರು. ಅಯ್ಯೋ ಇವರಿನ್ನು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಸುರಿಮಳೆ ಆರಂಭಿಸ್ತಾರೆ ಅಂತ "1A" ಎಂದು ಉತ್ತರ ನೀಡಿ ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಅಜ್ಜಿ ನಿಲ್ಲಿಸಲಿಲ್ಲ! "I think your platform is that side. See the board there; Its written - Platform 1A --- > Near Mysore Mallige platform" ಅಂತ ಅಂದ್ರು. ಆಗಲೇ ನಾನು ಆ ಬೋರ್ಡನ್ನು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದ್ದು!! ಕೆಳಗಿನ ಸಾಲನ್ನು ನಾನು ಓದಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಸಮಯ ಆಗಲೇ ಹತ್ತು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕೂಡಲೇ ನಾನು ಎದ್ದು, ಅತ್ತ ಕಡೆ ಧಾವಿಸಿದೆ. ಉಡುಪಿಗೆ ಹೋಗುವ ಐರಾವತ ವಾಹನಗಳೆಲ್ಲ ಸಾಲಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದವು. ನನ್ನ ಬಸ್ಸು ಕೂಡ ಬಂದು ನಿಂತಿತ್ತು! ಟಿಕೆಟ್ ತೋರಿಸಿ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ನನ್ನ ಆಸನದಲ್ಲಿ ಕೂತು, ಒಮ್ಮೆ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟೆ.
ಆಗಲೇ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು "ಅಯ್ಯೋ, ಆ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಒಂದು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಕೂಡ ಹೇಳಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ" ಎಂದು! ಕೂಡಲೇ ಇಳಿದು ಹೋಗಿ ಒಂದು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಿ ಬರೋಣ ಅಂದುಕೊಂಡು ಗಡಿಯಾರ ನೋಡಿದರೆ, ಆಗಲೇ ಸಮಯ ಹತ್ತು ಹತ್ತು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾಕೋ, ಗಡಿಯಾರದ ಆ ನಗು ಮುಖ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ಅಣಕಿಸಿದಂತಾಯಿತು!
ಕೆಲ ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಗೆಳತಿ ಭವ್ಯಾಳ ಟ್ರಿಪ್ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು. ಘಾಟಿಕಲ್ಲಿನ ರಮಣೀಯ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮನಸ್ಸು ಗರಿ ಬಿಚ್ಚಿ ಕುಣಿದಾಡಿತ್ತು. ಆಗಾಗ ಇಂಥ ಸುಂದರ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಟ್ರಿಪ್ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಗೆಳತಿಯ ಅದೃಷ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ನೆನೆಯುತ್ತಾ, ಜೊತೆಗೆ ಹೋಗಲು ಇಂಥದೊಂದು ಸ್ನೇಹಿತರ ಗುಂಪು ನನಗೆ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಅಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಸರಿಸಿದ್ದೆ. ಆಕೆಯಾದರೋ, ಆಫೀಸು ಶಟಲ್ ನವರ ಗುಂಪಿನೊಂದಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಹೋದರೆ, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಅವಳದೇ ಜೊತೆ ಆಫೀಸು ಸೇರಿದ್ದ ಬ್ಯಾಚ್ ಮೇಟ್ ಗಳ ಜೊತೆ, ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಆಫೀಸು ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಟೀಮ್ ಜೊತೆ ಆಫಿಶೀಯಲ್ ಟ್ರಿಪ್ ಕಣೆ ಅಂತ ಒಂದರ ಹಿಂದೆ ಒಂದರಂತೆ ಟ್ರಿಪ್ಪು ಹೋದದ್ದೇ ಹೋದದ್ದು. ನಾವೆಲ್ಲ ಬರೀ ಕತೆ ಕೇಳಿದ್ದೇ ಕೇಳಿದ್ದು. ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಕತೆ ಕೇಳುತ್ತಾ ಕೂರೋದು ಅಂತ ಒಂದು ದಿನ ಅನಿಸಿ 'ಲೇ ನಾವೂ ಒಂದು ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡಿ ಟ್ರಿಪ್ ಗೆ ಹೋಗೋಣ ಕಣೆ' ಅಂದೆ. ಕಾಲೇಜಲ್ಲಿ ತೀರ ಜಾಸ್ತಿ ಜನರೊಡನೆ ಬೆರೆಯದ ನಮಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಸ್ನೇಹಿತರ ಗುಂಪು ಇಲ್ಲ :( ಹಾಗಾಗಿ, ಭವ್ಯಾಳ ಆಫೀಸು ಗುಂಪು ಹಾಗೂ ನಮ್ಮದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಗುಂಪು ಸೇರಿ ಟ್ರಿಪ್ ಹೋಗುವುದು ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರವಾಯಿತು.
ಹನಿ ಹನಿ
ಪ್ರಶ್ನೆ - ಉತ್ತರ
Posts
